आपलेपण
मोठा रुंद रस्ता…. त्याला लागून फुटपाथ…. वाहनांची सतत रहदारी …. हे सगळ सग्गळ होत… पण आज राधिकाला कशाचीच जाणीव नव्हती…. तिच्या मनात खूप गोंधळ माजला होता … विचारांचा , अपेक्षांचा … काहीही काळात नव्हते चूक कि बरोबर …. मनात वादळ आणि त्याचे पाणी मात्र डोळ्यात होते ….
नुकताच नवीन घेतलेला टू बीएचके घर , चार चाकी गाडी, चांगला निर्व्यसनी नवरा, लाघवी मुलगा, सासू सासरे … असे सगळे कॉलम व्यवस्थित भरणारे तिचे जीवन मग नक्की काय खुपत होत तिला… का ती एवढी व्याकूळ … अस्वस्थ…. ??? समाजमान्यतेप्रमाणे सगळे ठीकच होते … आता प्रत्येक घरात काहीनाकाही खुडबुड सुरु असतेच कि … एवढे मोडून पडण्याइतके का दुखावलो आहे आपण….
आज सकाळचीच गोष्ट …. आपण हल्ली स्टडी रूमला जातोय अभ्यासाला …. एखादी चांगली नोकरी लागावी … आणि आपली आर्थिक खुंटी बळकट असावी … थोडीशी आपली हौस … माहेरची जबाबदारी …. आणि नवर्याला मदत असे सगळे होईल …. नऊ ला निघावे अशा बेताने सर्व आवरत आणलेले …. नवऱ्याला फक्त सांगितले कि जरा अंथरूण काढ रे… म्हणजे एकत्रच निघू … त्यात काय बिनसले काही कळलेच नाही …. अंथरून काढले पण प्रचंड चिडचिड त्याचीही आणि आपलीही…वर उद्धार हि … सतत उलट बोलायचे … किरकिर करायची … अजिबात शांतता नाही मुलालापण असेच वळण लागले आहे हिच्या मुले वै. वै.
खरतर खूपच छोटी गोष्ट दोघांसाठी सुद्धा… पण कुणीच सांभाळून घेतले नाही …. फक्त दुस्वास केला एकमेकांचा …. एका खरचटण्याने फक्त खपली निघाली होती …. कायम, सतत जाणवते घरात …. कायम ३ वि १ असाच सामना आहे… सतत फक्त ऐकायचे आहे …. सासू … सासरे … नवरा … कधी कधी माहेरही … मला काय वाटतंय याचे कोणालाही काहीही पडलेली नाही…. माझी इच्छा , हौस , विचार यांना घरात काही स्थान नाही … कामे करायला हवी… भांडी घासायला हवी … स्वयंपाक आटपायला हवा …रात्री साडे आठला जेवण… साडेदहाला झोपेत असायला हवे… घरचा सणवार अगदी नियमाने व्हायला हवा (स्वनिश्चीत)… कपडे… साडी… ब्लाउज ची स्टाईल सुद्धा यांच्या घराण्याला शोभेशी …. मुलगा डावरा असला तरी त्याने उजव्याच हाताने लिहायला हवे… इव्हन राजकीय मते सुद्धा यांसारखीच असायला हवी… वै. वै. हव्याहव्याशा वाटणाऱ्या गोष्टी मारुतीची शेपूट होत्या….
मला काय हवाय हा विचार हल्ली मीही करतच नाही …. पण खात्री होती आपण चुकत असू … वाईट नक्कीच नाही… बोलताना थोडे फार सुटत असू पण मनात वाईट व्हावे अशी इच्छा नाही… ४-५ वर्षे एकत्र राहिल्यावार थोडे तरी मन कळावे अशी इच्छा …. काय आहोत आपण नवर्यासाठी , सासूसाठी , सासर्यासाठी…. एक बिन पगारी मोलकरीण कि जास्त का सून का मुलगी …. डोक पार भंजाळलेय… एकदा वाटले जाऊदे या अपेक्षांचा बोश घेऊन जगण्यापेक्षा आपले जगू आपण नवर्याला सांगू lets stop now …. जाता येईल आपल्याला श्लोक ला घेऊन …. असे जगू आपण आणि तो एकटे … का नशीब म्हणून परत तिथेच घुसमटत राहायचे…. सगळेच अवघड… माहेरचे तर कोण आहे खंबीर पाठींबा द्यायला माझ्या काळजीने सासरी जाब विचारायला … खरतर नाहीच खमके कोणी ….
बराच वेळ झाला चालतोय आपण … पाय दुखत आहेत खूप … गाडी कुठे लावली आहे आपण … काही लक्षात येईना… गोंधळून बसलोय … न मागता टपरीवरच्या आजींनी समोर एक अर्धा कप चहा ठेवलाय …. आणि अतिशय स्नेहल नजरेने सांगितले काळजी करू नको बाळ… थोडीशी कड काढ सगळे निट होईल…. चहा पोटात गेल्यावर अचानकच खूपच शांत, आश्वस्त वाटू लागलय… आत्ता ट्यूब पेटतीये …. लक्षात येतेय काही … हेच हवाय मला थोडीशी उबदार आपुलकी…
फोटो : महाजालावरून साभार
मोठा रुंद रस्ता…. त्याला लागून फुटपाथ…. वाहनांची सतत रहदारी …. हे सगळ सग्गळ होत… पण आज राधिकाला कशाचीच जाणीव नव्हती…. तिच्या मनात खूप गोंधळ माजला होता … विचारांचा , अपेक्षांचा … काहीही काळात नव्हते चूक कि बरोबर …. मनात वादळ आणि त्याचे पाणी मात्र डोळ्यात होते ….
नुकताच नवीन घेतलेला टू बीएचके घर , चार चाकी गाडी, चांगला निर्व्यसनी नवरा, लाघवी मुलगा, सासू सासरे … असे सगळे कॉलम व्यवस्थित भरणारे तिचे जीवन मग नक्की काय खुपत होत तिला… का ती एवढी व्याकूळ … अस्वस्थ…. ??? समाजमान्यतेप्रमाणे सगळे ठीकच होते … आता प्रत्येक घरात काहीनाकाही खुडबुड सुरु असतेच कि … एवढे मोडून पडण्याइतके का दुखावलो आहे आपण….
आज सकाळचीच गोष्ट …. आपण हल्ली स्टडी रूमला जातोय अभ्यासाला …. एखादी चांगली नोकरी लागावी … आणि आपली आर्थिक खुंटी बळकट असावी … थोडीशी आपली हौस … माहेरची जबाबदारी …. आणि नवर्याला मदत असे सगळे होईल …. नऊ ला निघावे अशा बेताने सर्व आवरत आणलेले …. नवऱ्याला फक्त सांगितले कि जरा अंथरूण काढ रे… म्हणजे एकत्रच निघू … त्यात काय बिनसले काही कळलेच नाही …. अंथरून काढले पण प्रचंड चिडचिड त्याचीही आणि आपलीही…वर उद्धार हि … सतत उलट बोलायचे … किरकिर करायची … अजिबात शांतता नाही मुलालापण असेच वळण लागले आहे हिच्या मुले वै. वै.
खरतर खूपच छोटी गोष्ट दोघांसाठी सुद्धा… पण कुणीच सांभाळून घेतले नाही …. फक्त दुस्वास केला एकमेकांचा …. एका खरचटण्याने फक्त खपली निघाली होती …. कायम, सतत जाणवते घरात …. कायम ३ वि १ असाच सामना आहे… सतत फक्त ऐकायचे आहे …. सासू … सासरे … नवरा … कधी कधी माहेरही … मला काय वाटतंय याचे कोणालाही काहीही पडलेली नाही…. माझी इच्छा , हौस , विचार यांना घरात काही स्थान नाही … कामे करायला हवी… भांडी घासायला हवी … स्वयंपाक आटपायला हवा …रात्री साडे आठला जेवण… साडेदहाला झोपेत असायला हवे… घरचा सणवार अगदी नियमाने व्हायला हवा (स्वनिश्चीत)… कपडे… साडी… ब्लाउज ची स्टाईल सुद्धा यांच्या घराण्याला शोभेशी …. मुलगा डावरा असला तरी त्याने उजव्याच हाताने लिहायला हवे… इव्हन राजकीय मते सुद्धा यांसारखीच असायला हवी… वै. वै. हव्याहव्याशा वाटणाऱ्या गोष्टी मारुतीची शेपूट होत्या….
मला काय हवाय हा विचार हल्ली मीही करतच नाही …. पण खात्री होती आपण चुकत असू … वाईट नक्कीच नाही… बोलताना थोडे फार सुटत असू पण मनात वाईट व्हावे अशी इच्छा नाही… ४-५ वर्षे एकत्र राहिल्यावार थोडे तरी मन कळावे अशी इच्छा …. काय आहोत आपण नवर्यासाठी , सासूसाठी , सासर्यासाठी…. एक बिन पगारी मोलकरीण कि जास्त का सून का मुलगी …. डोक पार भंजाळलेय… एकदा वाटले जाऊदे या अपेक्षांचा बोश घेऊन जगण्यापेक्षा आपले जगू आपण नवर्याला सांगू lets stop now …. जाता येईल आपल्याला श्लोक ला घेऊन …. असे जगू आपण आणि तो एकटे … का नशीब म्हणून परत तिथेच घुसमटत राहायचे…. सगळेच अवघड… माहेरचे तर कोण आहे खंबीर पाठींबा द्यायला माझ्या काळजीने सासरी जाब विचारायला … खरतर नाहीच खमके कोणी ….
बराच वेळ झाला चालतोय आपण … पाय दुखत आहेत खूप … गाडी कुठे लावली आहे आपण … काही लक्षात येईना… गोंधळून बसलोय … न मागता टपरीवरच्या आजींनी समोर एक अर्धा कप चहा ठेवलाय …. आणि अतिशय स्नेहल नजरेने सांगितले काळजी करू नको बाळ… थोडीशी कड काढ सगळे निट होईल…. चहा पोटात गेल्यावर अचानकच खूपच शांत, आश्वस्त वाटू लागलय… आत्ता ट्यूब पेटतीये …. लक्षात येतेय काही … हेच हवाय मला थोडीशी उबदार आपुलकी…
